درمان هایی با ظرفیت های آنتی اکسیدانی در پسوریازیس و ویتیلیگو و لیکن پلان

چکیده

استرس اکسیداتیو نقش پاتوژنتیک مهمی در بسیاری از التهابات مزمن از جمله بیماری های پوستی دارد. به ویژه، در مورد پسوریازیس، ویتیلیگو و لیکن پلان، گونه های اکسیژن فعال مازاد و کاهش سیستم های آنتی اکسیدانی درون زا مشاهده میشود.. در این راستا، درمان هایی با خاصیت آنتی اکسیدانی می توانند درمان مناسبی باشند. تا به امروز، مظالعات بالینی درماتولوژیک روی این درمان‌ها محدود بوده است. ما مطالعات موجود در مورد اثربخشی درمان های آنتی اکسیدانی در پسوریازیس، ویتیلیگو و لیکن پلان را بررسی کردیم. نقش مشتقات گیاهی، ویتامین ها و عناصر کمیاب مورد بررسی قرار گرفت. خواص آنتی اکسیدانی درمان های مرسوم نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها از مطالعات نشان می دهد که آنتی اکسیدان ها ممکن است مفید باشد، اما مطالعات موجود در مورد این موضوع محدود و ناهمگن است و کاملا استاندارد نبوده و روی جمعیت های کوچک صورت گرفته است. علاوه بر این، در بیشتر موارد، آنتی اکسیدان ها به تنهایی قادر به القا تغییرات قابل توجه بالینی نیستند به جز در اشکال خفیف. ضمنا برای  دستیابی به نتایج قابل اندازه گیری باید همراه با درمان های دارویی استاندارد استفاده شوند . به منظور مقایسه نتایج و اثربخشی بالینی با در نظر گرفتن جمعیت های بزرگتر و استفاده از مقیاس های معتبر بین‌المللی، مطالعات بیشتری باید انجام شود.

مقدمه

۱ . ۱ . بیماری های التهابی پوست

پاتوژنز بیماری های التهابی پوست پیچیده است و مکانیسم های زیادی وجود دارد که باید شفاف سازی شود. شواهد حال حاضر نشان می دهند که عوامل ژنتیکی و اپی ژنتیکی بر پاسخ التهابی تأثیر می گذارد. به نظر می رسد عوامل محیطی نیز به فعال شدن سیستم ایمنی ذاتی و سازگار از طریق تولید سایتوکانهای پیش‌التهابی کمک می کنند.. هنگامی که التهاب مزمن می شود، تولید بیش از حد اکسیژن فعال (ROS) مثل سوپراکسید (O2 −) و هیدروژن (H2O2) مشاهده می شود.

۱ . ۲ . مداخله استرس اکسیداتیو

منابع اصلی ROS درون زا عبارتند از میتوکندری، NADPHاکسیداز، سیکلواکسیژنازها، لیپوکسیژنازها و سیتوکروم P450. تولید ROS نیز می تواند توسط عوامل برون زا (به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض نور خورشید)تحریک شود. گاهی اوقات تولید ROS افزایش می یابد و از ظرفیت سیستم آنتی اکسیدانی فراتر می رود که این پدیده به عنوان استرس اکسیداتیو (OS) تعریف می شود. که تاثیر آن بر سیستم های بیولوژیکی توسط برخی بیوماکرها قابل تشخیص است. به خصوص، مالون دی آلدئید (MDA) و ۴-هیدروکسی-۲-نوننال که فراورده های نهایی پراکسیداسیون لیپیدی هستند و استرس اکسیداتیو و کربونیل به دلیل تبدیل متابولیت های اضافی مانند گلوکز و لیپیدها  منجر به تولید دائمی محصولات اکسیداسیون می شود مانند محصولات نهایی گلیکاسیون پیشرفته (AGEs) و   محصولات اکسیداسیون پیشرفته پروتئین (AOPPs). شواهد حال حاضر نشان می دهد که OS در مسیرهای پاتوفیزیولوژیک مختلف دخیل است مانند بیماری های قلبی عروقی، دژنراسیون شبکیه، هیپرپلازی خوش خیم پروستات ،دیابت، آسم، و بیماری های دژنراتیو عصبی .  همانطور که اشاره شد OS همچنین در پاتوژنز بیماری های پوستی مزمن و در  تبدیل و پیشرفت سرطان های پوست، به ویژه ملانوم نقش دارد.

۱ . ۳ . پسوریازیس

پسوریازیس (PSO) ویتیلیگو و لیکن پلان  سه بیماری  التهابی پوستی شایع با پاتوژنز پیچیده هستند . PSO یک بیماری مزمن عود کننده و با واسطه ایمنی است  کهبا لکه های قرمز و پوسته پوسته روی پوست مشخص می شود. از نظر بافت شناسی، پرولیفراسیون و تمایز نابجای کراتینوسیت ها و نفوذ سلول های التهابی می تواند قابل مشاهده باشد. در بیماران PSO، همانطور که توسط بسیاری از مطالعات نشان داده شده است، محرک های خارجی مضر مانند سیگار کشیدن، آلودگی هوا، آسیب های فیزیکی و عوامل بیولوژیکی (ویروس ها، باکتری ها و غیره) می توانند به آسیب کراتینوسیت کمک کنند . در نتیجه، نقض در غشای سلولی پوست منجر به آزاد شدن واسطه های التهابی و آلارمین ها می شود .آلارمین ها مولکول هایی هستند که به طور معمول در برخی قسمت های سلولی مانند سیتوپلاسم وجود دارند.اما زمانی که در خون یا بافت وجود داشته باشد به عنوان جاذب های پیش التهابی عمل می کند. به این دلیل،آلارمین ها به عنوان سیگنال های خطر نیز شناخته می شوند . واسطه های التهابی وآلارمین ها با هم،  التهاب را حفظ می کنند، که در نتیجه منجر به تولید ROS می شود و باعث ایجاد یک چرخه معیوب میشوند که در پاتوژنز PSO اساسی است. ROS می تواند باعث  آسیب بسیاری از مولکول های زیستی در فرآیندهای خاص، از جمله پراکسیداسیون لیپیدی شود و همچنین موجب ، می توانند تحریک ترشح سیتوکین های پیش التهابی شود. مطالعات دیگر نشان داده اند که کمبود آنزیم ها یا تغییرات آنزیم های دخیل در تنظیم تعادل اکسیدورداکتیو مانند پلی‌مورفیسم‌های گلوتاتیون S-ترانسفراز ممکن است در پیچیدگی بیماری زایی PSO از طریق کاهش پتانسیل آنتی اکسیدانی نقش داشته باشد.

۱ . ۴ . ویتیلیگو

ویتیلیگو یک بیماری مزمن پوستی خود ایمنی و خود التهابی است که باعث ایجاد دپیگمنتاسیون می شود. ویتیلیگو از تعامل بین عوامل ژنتیکی، بیوشیمیایی، محیطی و ایمونولوژیکی ناشی می شود و OS یک عنصر بیماری زا مهم است. اپیدرم به طور مداوم در معرض عوامل استرس زای محیطی است که می تواند ROS را افزایش دهد . ملانوسیت های بیماران ویتیلیگو قادر به مدیریت این عوامل استرس زا نیستند و منجر به گشاد شدن شبکه آندوپلاسمی و ناهنجاری در میتوکندری و ساختار ملانوزوم میشود.  علاوه بر این، بیماران ویتیلیگو دارای غلظت بالایی از AOPP وAGEs  و H2O2 اپیدرمی و سطوح کاهش یافته کاتالاز (CAT) میباشند. علاوه بر این، گزارش های اخیر نشان می دهد که التهاب باعث آزاد شدن اینترلوکین IL-33 و IL-23 میشود که به نوبه خود، پاسخ Th2 را ایجاد می کند و یک چرخه پیش التهابی را هدایت می کند.

۱ . ۵ . لیکن پلان

لیکن پلان (LP) یک بیماری التهابی مزمن و با واسطه ایمنی است که ممکن است پوست، آدنکس پوستی و/یا غشاهای مخاطی را تحت تاثیر قرار دهد. بسیاری از انواع LP وجود دارد که بر اساس مورفولوژی ضایعات و محل (های) درگیر تمایز داده می شود. این بیماری به ویژه فرم هایپرتروفیک و فرم اروزیو دهانی می تواند بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر منفی بگذارد چندین عامل خطر در اتیولوژی LP، از جمله عفونت ویروسی با هپاتیت C، مصرف دارو و استرس روانی شرح داده شده است . ارتشاح سلول های التهابی متشکل از لنفوسیت های T میباشد که منجر به  تو.لید سیتوکین موضعی و آسیب سلولی میشود. در نتیجه تحریک سیتوکین، ROS تولید شده و موجب تحریک آپوپتوز کراتینوسیت ها میشود.

۱ . ۶ . استرس اکسیداتیو و سیسیتم ایمنی

استرس اکسیداتیو، که به عنوان یک فاکتور موجب عدم تعادل به نفع اکسیدان در مقابل آنتی اکسیدان ایفای نقش میکند.  سد پوستی عضوی از بدن انسان است که بدن را در برابر تهدیدات خارجی محافظت می کند. به همین دلیل در معرض مداوم ROS، که مسئول آسیب کراتینوسیت است میباشد. آسیب سلولی منجر به آزادسازی واسطه های پیش التهابی و جذب سلول های ایمنی می شود.

هنگامی که سیستم آنتی اکسیدانی درون زا نتواند به اندازه کافی OS را کاهش دهد ، مولکول های اکسید شده ‌ای که پس از آسیب بافتی آزاد می شوند و به دلیل التهاب افزایش می یابند یک سیکل معیوب را تحریک کنید. اختلال در سیگنالینگ و کنترل اکسیداسیون اهمیت اساسی در پاتوژنز بسیاری از بیماری ها را دارد. نقش اصلی سلول‌های موجود در تعادل OS توسط وانگ و همکارانش که نقش فاگوسیتوز، دگرانولاسیون و تولید ROS توسط نوتروفیل ها در پسوریازیس را گزارش دادند تیید شده است.

بر اساس اکتشافات اخیر، به نظر می رسد که اکسیداسیون با فعال سازی و تنظیم سیستم ایمنی ارتباط نزدیکی دارند

۱ . ۷ . آنتی اکسیدان ها

در این زمینه، نوعی درمان با خواص آنتی اکسیدانی می تواند یک گزینه درمانی باشد. آنتی اکسیدان ها موادی هستند که ROS را خنثی می کنند و از آسیب سلول و بافت جلوگیری می کنند. آنتی اکسیدان ها بر اساس فعالیتشان به دو دسته غیر آنزیمی یا آنزیمی تقسیم می شوند. گروه اول شامل مولکول های برون زا غیر آنزیمی مانند ویتامین های E، A و C، فلاونوئیدها، کاروتنوئیدها، پلی فنول های گیاهی، تافلاوین، آلیل سولفیدها،سلنیوم و کورکومین .مولکول های غیر آنزیمی درون زا شامل ملاتونین، بیلی روبین، اسید اوریک، پلی آمین ها و گلوتاتیون (GSH) است GSH متعلق به سیستم گلوتاتیون است سیستمی که شامل آنزیم های گلوتاتیون ردوکتاز، گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)  و گلوتاتیون-S-ترانسفراز (GST) میشود. آنتی اکسیدان های آنزیمی نیز شامل سوپراکسید  دیسموتاز(SOD)  سوپراکسید ردوکتاز، CAT و تیوردوکسین میباشد.

زمانی که ROS بیش از اندازه وجود دارد و کاهش فعالیت  سیستم آنتی اکسیدانی درون زا رخ میدهد مانند بیماری های التهابی پوست، بلع یا استفاده موضعی از مولکول های آنتی اکسیدان از نظر تئوری می تواند قابل استعمال باشد. تا به امروز، آزمایش‌های بالینی در درماتولوژی روی این درمان‌ها محدود است. هدف از این بررسی، خلاصه کردن مطالعات موجود در مورد اثر بخشی درمان آنتی اکسیدان در PSO، ویتیلیگو، و LP، و بحث در مورد گزینه های درمانی بالقوه آینده است.