خلاصه
اوزون درمانی به طور گسترده به منظور درمان بسیاری از بیماری های پوستی از جمله عفونت ها، درماتوز آلرژیک و زخم های پوستی استفاده شده است. با این حال، اثربخشی آن در درمان پسوریازیس نامشخص است. در این مطالعه، ما اثربخشی بالینی و مکانیسم‌های مولکولی زیربنایی اوزون درمانی را در خصوص پسوریازیس بررسی کردیم. ما دریافتیم که درمان موضعی با اوزون به طور قابل‌توجهی درجات ناحیه پسوریازیس و شاخص شدت (PASI) و بیان سایتوکاین‌های مرتبط با پسوریازیس را در سلول‌های CD4+ T خون محیطی کاهش می‌دهد. در مدل موش پسوریازیس ناشی از IMQ، درمان موضعی اوزون به طور قابل توجهی از تشکیل ضایعات پسوریازیس مانند ناشی از IMQ و بروز عوامل التهابی مرتبط با پسوریازیس جلوگیری کرد. توالی‌یابی با توان بالا تأیید کرد که فعال‌سازی مسیر سیگنالینگ گیرنده شبه ۲ (TLR2)/فاکتور هسته‌ای-KB (NF-KB) ناشی از IMQ به طور قابل‌توجهی در ضایعات شبه پسوریازیس پس از درمان موضعی اوزون سرکوب شد. علاوه بر این، فعال شدن سلول های T helper (Th) 17 طحال در مدل موش مسدود شد. این مورد با کاهش سیتوکین ها و مسیرهای NF-KB در درمان موضعی اوزون همراه بود. اوزون درمانی می تواند واکنش های التهابی موضعی و فعال شدن سلول های Th 17 در پسوریازیس را با مهار مسیر NF-KB کاهش دهد. نتایج ما نشان می دهد که اوزون درمانی در درمان پسوریازیس موثر است. ما ارزیابی های بیشتری را برای کاربردهای بالینی آن توصیه می کنیم.
کلمات کلیدی: اوزون درمانی، NF-KB، TLR2، Th17، پسوریازیس
می توانید ادامه مقاله را در فایل PDF مطالعه کنید.