چکیده

با این که برخی از بیماران علائم مداوم دارند یا علائم جدیدی به دنبال عفونت کروناویروس ۲۰۱۹ (COVID-19) ایجاد می‌کنند، جنبه‌های عصبی-روانی کووید طولانی مدت هنوز به خوبی شناخته نشده است. این بررسی خلاصه و به روز رسانی ای را در مورد ابعاد عصبی روانپزشکی کووید طولانی مدت ارائه می دهد. تظاهرات عصبی روانپزشکی آن معمولاً شامل خستگی، اختلال شناختی ،اختلالات خواب ،افسردگی ،اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) است. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص کووید طولانی مدت وجود ندارد اما برخی از یافته های مشخصه مانند وجود هیپومتابولیسم در توموگرافی انتشار پوزیترون گزارش شده است. مکانیسم های احتمالی کووید طولانی مدت شامل اثر ایسکمیک التهابی تهاجم مستقیم ویروسی و تغییرات اجتماعی و محیطی است.فاکتور هایی مثل برخی از ویژگی های فردی بیمار و شدت و عوارض عفونت حاد COVID-19 ممکن است با افزایش خطر علائم عصبی روانی همراه باشد. کووید طولانی مدت ممکن است بسته به نوع علائم عصبی روانی، خود به خود برطرف شود یا ادامه یابد. با وجود اینکه درمان‌ قطعی وجود ندارد فاقد آن هستند، درمان‌های روان‌شناختی و دارویی مختلفی اعمال شده است. با تفاوت‌هایی که بین انواع SARS-CoV-2 از جمله نوع omicron وجود دارد، احتمالاً جنبه‌های کووید طولانی در آینده تغییر خواهد کرد. مطالعات بیشتر برای روشن کردن جنبه‌های کووید طولانی مدت برای ایجاد درمان‌های مؤثر ضروری است.

مقدمه

بیماری کروناویروس ۲۰۱۹ (COVID-19) یک بیماری عفونی جدید و یکی از شایع ترین بیماری های عفونی در سال ۲۰۲۲ است. کووید-۱۹ می تواند به شدت به اندام های متعدد از جمله سیستم عصبی آسیب برساند و در نتیجه عوارض عصبی-روانی را به همراه داشته باشد. عوارض حاد عصبی COVID-19 شامل سردرد، آنوسمی، سکته مغزی، تشنج و آنسفالوپاتی است.اگرچه بسیاری از بیماران مبتلا به COVID-19 می توانند به طور کامل بهبود یابند، اما برخی از آنها علائم مداوم پیدا میکنند یا به علائم جدیدی به دنبال COVID-19 دچار می میشوند. وضعیت علائم پایدار پس از COVID-19 “کووید طولانی” یا “شرایط پس از COVID-19” نامیده می شود. در مقایسه با علائم حاد COVID-19، علائم عصبی روانی ممکن است در COVID-19 طولانی‌تر شایع‌تر و شدیدتر باشد. بسیاری از بیماران مبتلا به کووید طولانی مدت از خستگی، اختلالات شناختی، افسردگی، اضطراب و اختلالات خواب رنج می‌برند.

با این حال، جنبه های عصبی-روانی کووید طولانی، از جمله تظاهرات بالینی، مکانیسم ها، معاینات، عوامل خطر و مداخلات، به خوبی شناخته نشده است. این بررسی خلاصه و به روز رسانی ای را در مورد ابعاد عصبی روانپزشکی کووید طولانی مدت ارائه می دهد.

تعریف کووید طولانی Long COVID

کووید طولانی مدت یک اصطلاح رایج برای توصیف علائم و نشانه هایی است که پس از کووید-۱۹ حاد باقی می مانند یا ایجاد می شوند، و این تعریف در هر مطالعه متفاوت است. کووید طولانی ممکن است وضعیت پس از کووید، عواقب پس از سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا ۲ (SARS-CoV-2)، پست کووید ۱۹، یا کووید مزمن نیز نامیده شود. با این حال، تعریف کووید طولانی توسط مؤسسه ملی تعالی بهداشت و مراقبت شامل سندرم COVID-19 علامتدار و پست COVID-19 به شرح زیر است:

–     COVID-19 علامت دار مداوم: علائم و نشانه های COVID-19 از ۴ تا ۱۲ هفته.

–     سندرم پست کووید-۱۹:  علائم و نشانه هایی که در طول یا بعد از عفونت منطبق با کووید-۱۹ ایجاد می شوند، بیش از ۱۲ هفته ادامه دارند و با تشخیص جایگزین توضیح داده نمی شوند و معمولاً با مجموعه‌ای از علائم که اغلب با هم تداخل دارند و می‌توانند در طول زمان نوسان داشته باشند و تغییر کنند و بر هر سیستمی در بدن تأثیر بگذارند همراه است. سندرم پس از کووید-۱۹ ممکن است قبل از ۱۲ هفته در نظر گرفته شود، اگر چه که احتمال یک بیماری زمینه‌ای جایگزین نیز در حال ارزیابی است. بنابراین، این مرور شامل هر دو سندرم علامت‌دار COVID-19 و سندرم پس از COVID-19 است.

تظاهرات عصبی و روانپزشکی طولانی کووید

کووید طولانی مدت در میان بیماران مبتلا به کووید-۱۹ رایج است و علائم عصبی روانی از شایع ترین علائم هستند. در یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز (SRMA) با تمرکز بر علائم عصب روانپزشکی پایدار پس از COVID-19 نشان داد که شیوع تلفیقی علائم عصبی روانپزشکی به شرح زیر است: اختلال خواب، ۲۷.۴٪ (۹۵٪ CI، ۲۱.۴٪ – ۳۴.۴٪). خستگی، ۲۴.۴٪ (۹۵٪ CI، ۱۷.۵٪ – ۳۲.۹٪). اختلال شناختی عینی، ۲۰.۲٪ (۹۵٪ CI، ۱۰.۳٪ – ۳۵.۷٪). اضطراب، ۱۹.۱٪ (۹۵٪ CI، ۱۳.۳٪ – ۲۶.۸٪). اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، ۱۵.۷٪ (۹۵٪ CI، ۹.۹٪ – ۲۴.۱٪). اختلال شناختی ذهنی، ۱۵.۳٪ (۹۵٪ CI، ۸.۹٪ – ۲۵.۰٪). افسردگی، ۱۲.۹٪ (۹۵٪ CI، ۷.۵٪ – ۲۱.۵٪). دیسوسمی، ۱۱.۴٪ (۹۵٪ CI، ۸.۲٪ – ۱۵.۶٪). دیسگوزی، ۷.۴٪ (۹۵٪ CI، ۴.۷٪ – ۱۱.۴٪). سردرد، ۶.۶٪ (۹۵٪ CI، ۳.۶٪ – ۱۲.۰٪). اختلال حسی حرکتی، ۵.۵٪ (۹۵٪ CI، ۲.۴٪ – ۱۲.۳٪). و سرگیجه، ۲.۹٪ (۹۵٪ CI، ۱.۶٪ – ۵.۱٪).

ممکن است این سوال مطرح شود که آیا علائم طولانی مدت عصبی شبه کووید مختص بیماران COVID-19 است یا خیر. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که خطر علائم عصبی روانپزشکی در COVID-19 بیشتر از سایر بیماری های عفونی است. در تجزیه و تحلیل مطالعات کوهورت گذشته‌نگر ۲ ساله شامل ۱ ۲۸۴ ۴۳۷ بیمار، خطر نقص شناختی و اختلالات روان‌پریشی پس از ۲ سال در مقایسه با بیماران مبتلا به عفونت تنفسی دیگر بیشتر بود. در یک مطالعه کوهورت روی ۵۰۷ بیمار سرپایی که برای COVID-19 آزمایش شدند، علائم پایدار در بیماران مبتلا به کووید مثبت به طور قابل توجهی بیشتر از بیماران مبتلا به کووید منفی بود (۲۲۳ [۵۳٪] در مقابل ۳۳ [۳۷٪]). اگرچه این علائم در سایر عفونت ها نیز دیده می شود، اما خطر بروز آنها در COVID-19 بیشتر از سایر عفونت ها است. یک مطالعه همگروهی گذشته نگر روی ۶۲ تا ۳۵۴ مورد COVID-19 بدون اختلالات روانپزشکی قبلی در ایالات متحده نشان داد که بروز اولین تشخیص روانپزشکی در ۱۴ تا ۹۰ روز بعد بیشتر از سایر عفونت‌ها مانند آنفولانزا بود (نسبت خطر [HR]). 2.1؛ ۹۵% CI، ۱.۸-۲.۵)، سایر عفونت های دستگاه تنفسی (HR، ۱.۷؛ ۹۵% CI، ۱.۵-۱.۹)، عفونت های پوستی (HR، ۱.۶؛ ۹۵% CI، ۱.۴-۱.۹)، سنگ کلیه (HR، ۱.۶؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI)، ۱.۳-۱.۹)، و سنگ کلیه (HR، ۲.۲؛ ۹۵% CI، ۱.۹-۲.۶). در یک مطالعه مورد-شاهدی بر روی ۳۵۵ بیمار پست کووید و ۲۷۲ بیمار پس از سپسیس، خستگی و افسردگی در مورد اول به طور قابل توجهی بیشتر از دومی بود، اما تفاوت معنی داری در اختلال شناختی وجود نداشت. این یافته ها نشان می دهد که COVID-19 اثرات طولانی مدت قابل توجهی بر سیستم عصبی دارد.

با تغییر مداوم انواع کووید-۱۹، توجه به تفاوت علائم طولانی مدت کووید بین آنها مهم است. از آنجایی که خطر طولانی مدت کووید در نوع omicron نسبت به نوع دلتا نزدیک به یک دوم است، بروز کووید طولانی ممکن است در مورد اول کمتر باشد. از سوی دیگر، مطالعه دیگری نشان داد که خطر علائم عصبی روانپزشکی در کووید طولانی مدت برای انواع دلتا و اومیکرون مشابه است. با توجه به تفاوت‌های موجود در انواع مختلف، احتمالاً ارائه کووید طولانی مدت در آینده تغییر خواهد کرد. بنابراین، تغییرات در این انواع باید به دقت نظارت شود.

مکانیسم بالقوه کووید طولانی و علائم عصبی روانپزشکی آن

درک مکانیسم‌های طولانی مدت کووید و مواردی که با علائم عصبی روانپزشکی ظاهر می‌شوند، به تحقیق و توسعه برای پیشگیری و درمان کووید طولانی کمک می‌کند. تئوری های زیادی در مورد مکانیسم های ایجاد کننده کووید در طولانی مدت با علائم عصبی روانی وجود دارد. در این مطالعه، ما چهار مکانیسم بالقوه را معرفی می کنیم.

SARS-CoV-2 با اتصال به گیرنده آنزیم مبدل آنژیوتانسین ۲ (ACE2) هنگام آلوده کردن انسان وارد سلول های انسانی می شود. شناخته شده است که این گیرنده نه تنها در دستگاه تنفسی تحتانی بلکه در بخش‌هایی از مغز، از جمله نواحی قشر حسی تنی، شکنج رکتوم/اوربیتال، لوب تمپورال، هیپوتالاموس/تالاموس، ساقه مغز و مخچه به شدت بیان می‌شود. عفونت سلول‌های عصبی در این نواحی با اتصال ویروس به گیرنده ACE2 و ایجاد اختلال در سد خونی مغزی رخ می‌دهد. برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که SARS-CoV-2 در سلول‌های عصبی نهفته است، که منجر به دمیلیناسیون و تخریب عصبی می‌شود و خطر بیشتری برای اثرات طولانی‌مدت در برخی از بیمارانی که از COVID-19 بهبود می‌یابند، ایجاد می‌کند. اگرچه این فرضیه دمیلینزاسیون هنوز با اثبات نشده است. شواهد قوی، این تغییرات در برخی موارد مانند آنسفالومیلیت حاد منتشر به دنبال عفونت COVID-1989 یا دمیلیناسیون ترکیبی مرکزی و محیطی به دنبال واکسیناسیون COVID-19 را گزارش میکند.

پاسخ ایمنی طولانی‌مدت به دلیل COVID-19 و اثرات طوفان‌های سیتوکین نیز مکانیسم‌های احتمالی مسئول علائم عصبی روانپزشکی طولانی مدت کووید هستند. التهاب رگ‌های خونی مغز منجر به تخریب سد خونی مغز و نفوذ سلول‌های ایمنی به سلول‌های مغز می‌شود. در واقع، مطالعات نشانه‌های آستروگلیوز واکنشی را در بافت پس از مرگ بیماران COVID-19، مدل‌های سلولی و ارگانوئیدهای مغزی گزارش کردند. عواملی ممکن است منجر به علائم عصبی روانپزشکی در کووید طولانی شود. علاوه بر این، التهاب سیستمیک رگ‌های خونی در سراسر بدن ممکن است باعث علائم سیستمیک کووید طولانی شود که به نوبه خود ممکن است باعث علائم عصبی روانی مانند بی‌خوابی، افسردگی و اضطراب به عنوان یک واکنش ثانویه شود. شایان ذکر است، برخی از مطالعات نشان داده‌اند که بیماران مبتلا به علائم کووید طولانی، سطح التهاب بالاتر یا افزایش سطح سیتوکین سرم داشتند.

احتمال دیگر این است که ایسکمی ناشی از اختلال عملکرد میکروواسکولار یا ترومبوز ممکن است منجر به انفارکتوس های کوچک مغزی متعدد و اختلال عملکرد عصبی باقی مانده شود. در واقع، یک مطالعه فنلاندی نشان داد که وضعیت ناقل آپولیپوپروتئین E4 (APOE4) که با اختلال سد خونی مغزی است همراه است و یک عامل خطر شناخته شده برای بیماری آلزایمر است، یک عامل خطر مستقل برای خستگی ذهنی پس از کووید ۶ ماه پس از عفونت نیز میباشد. علاوه بر این، اگرچه دلیل مستقیم ابتلا به کووید طولانی مدت نیست، تغییرات مرتبط با بیماری همه گیر ناشی از COVID-19 می تواند آسیب پذیری در برابر استرس را افزایش دهد. این می تواند منجر به تشدید یا تداوم علائم روانی مانند افسردگی، اضطراب و بی خوابی شود. یک مطالعه قبلی نشان داد که در بیماران مبتلا به تشنج سایکوژنیک نان -اپیلپتیک تشنج‌های ناشی از افزایش استرس مربوط به بیماری همه‌گیر را تشدید شده است. لازم به ذکر است کهسلامت روان جمعیت عمومی و تأثیر آن بر افراد مبتلا به کووید-۱۹ قابل توجه است حتی در میان افرادی که مستقیماً به این بیماری مبتلا نشده‌اند.

عوامل خطر علائم عصبی روانپزشکی طولانی مدت کووید

درک عوامل خطری که بیماران کووید-۱۹ را مستعد ابتلا به کووید طولانی مدت می‌کند، یک حوزه مهم مورد علاقه پزشکان است. یک متاآنالیز عوامل پیش آگهی برای سندرم پس از کووید-۱۹ نشان داد که جنسیت زن و شرایط شدید در مرحله حاد کووید-۱۹ عوامل خطر شایع برای سندرم کلی پس از کووید-۱۹ هستند. علاوه بر این، بسیاری از عوامل و تفاوت های دیگر نیز وجود دارد. از این رو، ما هر یک از عوامل خطر را از دو منظر ویژگی ها و شرایط بیمار در طول عفونت حاد COVID-19 توصیف کردیم.

یکی از علائم اصلی کووید طولانی مدت خستگی همانطور که در بالا ذکر شد است. ویژگی های زیر به عنوان عوامل خطر برای علائم خستگی در طول مدت کووید گزارش شده است: سن بالاتر، شغل، APOE ε۴، جنسیت زن، بیماری مزمن ریوی و میگرن. علاوه بر این، شرایط و مداخلات زیر در طول فاز حاد COVID-19 موثر بوده است و به عنوان عوامل خطر شناسایی شدند: تعداد بیشتر علائم، علائم عصب روانپزشکی اساسی، بستری در بیمارستان، اقامت در ICU، سردرد، عوارض عصبی در طول بستری، تجویز کورتیکواستروئید در طول بستری در بیمارستان، و تجویز ایمونوگلوبولین وریدی در طول بستری در بیمارستان.

با توجه به اختلال خواب به عنوان یک علامت کووید طولانی مدت، عوامل خطر زیر گزارش شده است: جنس زن، سن، سطح تحصیلات پایین، دیابت، چاقی و فشار خون که از قبل وجود داشته باشد. علاوه بر این، شرایط و مداخلات زیر در مرحله حاد COVID-19 به عنوان عوامل خطر شناسایی شدند: شدت COVID-19، نیاز به حمایت با اکسیژن، اشباع اکسیژن در هنگام بستری، CRP، فریتین سرم، و D-dimer. علاوه بر این، اختلال خواب با افسردگی و اضطراب ۳ ماه پس از ترخیص ارتباط داشت.

اختلال شناختی یا اختلال عملکرد حافظه نیز یکی از علائم شایع کووید طولانی مدت است. ویژگی های زیر به عنوان عوامل خطر برای اختلال شناختی یا اختلال حافظه گزارش شده است: سن بالاتر، تحصیلات ≤۱۲ سال، نژاد سیاه پوست، سیگاری فعلی، امتیاز بالای سیستم بهداشت قبل از بستری شدن در بیمارستان، و تعامل وضعیت عملکردی پایه و بیکاری قبل از بستری شدن در بیمارستان. علاوه بر این، شرایط زیر در مرحله حاد COVID-19 به عنوان عوامل خطر شناخته شده است: عدم پذیرش در ICU، علائم عصبی روانپزشکی و ناراحتی روانی، سطح D-dimer، فشار جزئی اکسیژن شریانی / نسبت اکسیژن دمی کسری و بیماری شدید ریوی بر اساس مقیاس شدت تنفسی Brescia-COVID. برعکس، یک مطالعه کوهورت برزیلی روی ۴۲۵ بیمار که ۶ تا ۹ ماه پس از ترخیص از بیمارستان انجام شد، نشان داد که پیامدهای روانپزشکی یا شناختی به هیچ یک از عوامل بالینی بیماری حاد مرتبط نبودند.

عوامل زیر به عنوان عوامل خطر برای مه مغزی به عنوان یک علامت کووید طولانی که یک شکایت ذهنی از حافظه است گزارش شده است: جنسیت زن، مشکلات تنفسی در شروع COVID-19،و بستری در ICU.

با در نظر گرفتن افسردگی یا اضطراب به عنوان یک علامت کووید طولانی مدت، عوامل خطر اغلب در بین مطالعات با نتایج متضاد متفاوت بود. ویژگی های زیر با افزایش خطر افسردگی یا اضطراب مرتبط بود: ویژگی های شخصیتی، جنسیت زن، چند بیماری، سن کمتر. در مقابل، یک مطالعه مقطعی در مصر نشان داد که گروه های سنی جوان تر ۱۸ تا ۳۰ سال، در خطر کمتری برای افسردگی هستند. علاوه بر این، شرایط زیر در مرحله حاد COVID-19 به عنوان عوامل خطر شناخته شده است: بستری شدن در بیمارستان، شدت COVID-19، دیابت شیرین و سطوح پایین هموگلوبین، شدت التهاب، و ساختار و عملکرد مغز. در مقابل، برخی از مطالعات نشان داد که عدم شدت و عدم بستری در بیمارستان برای عفونت حاد COVID-19 با افزایش خطر مرتبط است. مطالعه دیگری نشان داد که پیامدهای روانپزشکی از جمله افسردگی و اضطراب با شدت COVID-19 حاد و استرس‌های روانی اجتماعی مرتبط با بیماری مرتبط نیست. بنابراین، فاز حاد COVID-19 ممکن است مسئول افسردگی/اضطراب طولانی مدت COVID-19 نباشد.

با توجه به PTSD به عنوان یک علامت کووید طولانی مدت، عوامل زیر به عنوان عوامل خطر گزارش شده است: جنس زن، سطح تحصیلات پایین، سابقه اختلالات روانپزشکی، NLR بالا در فاز حاد، و علائم اضطراب/افسردگی در فاز حاد. برعکس، در یک بررسی مقطعی از ۲۰۶ بیمار که ۴ تا ۶ ماه پس از ترخیص در هند انجام شد، هیچ یک از ویژگی های بیمار و شدت کووید-۱۹ ارتباطی با PTSD نشان نداد.

اختلال بویایی در مقایسه با سایر عفونت های ویروسی از علائم منحصر به فرد COVID-19 است. عوامل خطر گزارش شده برای اختلال بو ، جنس زن گزارش شد

عوامل خطر سردرد به عنوان علامت کووید طولانی مدت: فشار خون از قبل موجود و سردرد در مرحله حاد COVID-19 به عنوان عوامل خطر گزارش شده است.

خلاصه کردن این عوامل خطر گزارش شده برای هر علامت، زنان، سن، شدت کووید-۱۹ در مرحله حاد، و سابقه پزشکی گذشته، به عنوان عوامل خطر برای برخی علائم در بسیاری از مقالات گزارش شده است.

پیش آگهی، درمان و پیشگیری

اکثر مطالعات گزارش کرده اند که علائم طولانی مدت COVID، از جمله اختلالات شناختی، اختلالات عاطفی، اختلال خواب، اختلالات بویایی و سردرد، می تواند طی چند ماه بهبود یابد، حتی در موارد کودکان. دیگران علائم را به مدت ۱۲ ماه گزارش کردند. به خصوص، افسردگی/اضطراب مرتبط با کووید طولانی مدت ممکن است بهبود نیابد. زیرا آنسفالیت نیز ممکن است متفاوت باشد. پیش‌آگهی دقیق برای هر تظاهرات در بخش «تظاهرات عصبی-روان‌پزشکی طولانی کووید» مورد بحث قرار گرفته است. مطالعات تصویربرداری عصبی همچنین بهبود ناهنجاری‌های مغزی را در طول زمان در اکثر موارد طولانی COVID از نظر تغییرات ضخامت قشر، پرفیوژن مغزی ، و متابولیسم گلوکز نشان داده‌اند. بیشتر علائم طولانی مدت کووید در طول زمان کاهش می یابد.

چندین تلاش یا تئوری برای بهبود علائم طولانی مدت کووید وجود داشته است، مانند توانبخشی برای خستگی و شناخت، مداخله روانشناختی برای اضطراب، ایندومتاسین برای سردرد، تمرین بویایی یا اسپری استروئیدی داخل بینی برای اختلال عملکرد بویایی، درمان پردازشی برای PTSD، فنی توئین برای نقص شناختی، و تمرین ورزشی برای مشکلات عملکردی و روانی. اکثر این درمان ها بهبود قابل توجهی را گزارش کردند. اما به دلیل نبود گروه های کنترل مناسب، این مطالعات باید مقدماتی در نظر گرفته شوند. این نکته با این واقعیت توجیه می شود که درصدی از علائم طولانی کووید ممکن است به طور طبیعی در طول زمان بهبود یابد. به عبارت دیگر، با توجه به سیر طبیعی نسبتا مطلوب کووید طولانی، آزمایش‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs) برای نشان دادن اثربخشی و خطرات درمان‌های بالقوه مورد نیاز است. در واقع، RCT قبلی روی اسپری بینی کورتیکواستروئیدی نتوانست اثربخشی واضحی را برای آنوسمی پس از کووید ایجاد کند. با این حال، طبق RCT اخیر دیگری، آداپتوژن، که نوعی داروی گیاهی است علائم فیزیکی را بهبود بخشیده، مدت خستگی را کوتاه کرده و موجب کاهش درد مزمن و کاهش سطح سرمی اینترلوکین ۶ در مقایسه با گروه دارونما در کووید طولانی مدت شده است در حالی که از نظر سایر عملکردهای روانپزشکی یا شناختی تفاوتی نشان نداد. قابل ذکر است که این علائم نیز بهبود یافتند، اما همین بهبود در گروه دارونما نیز مشاهده شد.

سایر اهداف درمانی بالقوه نیز از نظر تئوری پیشنهاد شده‌اند، از جمله فاکتور ۲-۲ مشتق از فاکتور هسته‌ای اریتروئید و استرس اکسیداتیو، میکروکلوت فیبرین آمیلوئید، گیرنده هیستامین ، اختلالات میکروواسکولار، و آنتاگونیست و مسیر های کولینرژیک. اگرچه این اهداف بالقوه می تواند برای بیماران مفید باشد، با توجه به احتمال دوره بیماری خود محدود شونده درمان های تهاجمی کمتر مورد توجه قرار می گیرند،در عین حال، تحقیقات بیشتر باید بر شناسایی بیومارکرهای قابل اعتماد و حساس عوامل خطر به منظور شناسایی بیماران بالقوه در معرض خطر علائم شدید و/یا مداوم و نیاز به مراقبت های ویژه متمرکز شود.

برخی از مطالعات نشان دادند که واکسیناسیون خطر ابتلای طولانی مدت COVID.16، را کاهش داد، به ویژه، در مقایسه با یک دوز واکسن (نسبت شانس [OR]، ۰.۸۶؛ ۹۵% فاصله اطمینان (CI)، ۰.۲۱-۳.۴۹، P = 0.83)، دو دوز واکسن (OR، ۰.۲۵؛ ۹۵٪ فاصله اطمینان (CI)، ۰.۰۷-۰.۸۷، P = 0.03)، و سه دوز واکسن (OR، ۰.۱۶؛ ۹۵٪ فاصله اطمینان (CI)، ۰.۰۳-۰.۸۴، ۰.۰۳ = P) با خطر کمتر ابتلا به COVID. طولانی همراه بود. از این رو، با افزایش دفعات دوز واکسن، خطر ابتلا به کووید طولانی مدت کاهش می یابد. اثر مشابهی با نوع omicron مشاهده شده است.

نتیجه

این مقاله به طور جامع جنبه های عصب روانپزشکی کووید طولانی مدت را مرور می کند (جدول ۱). علائم عصبی-روانی کووید طولانی مدت معمولاً شامل خستگی، اختلال شناختی، اختلالات خواب، افسردگی، اضطراب و PTSD است. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص طولانی مدت کووید وجود ندارد، اما برخی از یافته های مشخصه، مانند هیپومتابولیسم در PET، گزارش شده است. پاتوژنز کووید طولانی مدت را می توان به التهاب، اثرات ایسکمیک، تهاجم مستقیم ویروسی و تغییرات اجتماعی و محیطی نسبت داد. برخی از ویژگی های بیمار و شدت و عوارض کووید-۱۹ حاد ممکن است با افزایش خطر علائم عصبی روانی همراه باشد. کووید طولانی مدت ممکن است بسته به انواع علائم عصبی روانی، خود به خود برطرف شود یا ادامه یابد. اگرچه هنوز درمان‌های مشخصی برای کووید طولانی مدت وجود ندارد، درمان‌های روان‌شناختی و دارویی مختلفی استفاده شده است. واکسیناسیون COVID-19 نقش کلیدی در پیشگیری از کووید طولانی مدت دارد. با تفاوت بین انواع COVID-19، از جمله نوع omicron، علائم کووید طولانی احتمالاً در آینده تغییر می کند. مطالعات بیشتر برای روشن کردن جنبه‌های کووید طولانی مدت برای ایجاد درمان‌های مؤثر ضروری است.

می توانید متن کامل و ادامه مقاله را در فایل PDF مطالعه کنید.