پسوریازیس در اچ آی وی (HIV)

بر خلاف برخی از درماتوزهایی که در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی بدن (HIV) شایع هستند، پسوریازیس نیز شیوع مشابهی در این بیماران و همچنین در جمعیت عمومی دارد. با این وجود پسوریازیس در این بیماران ویژگیهای بالینی و درمانی خاصی دارد (شکل های ۱ تا ۷).

تشدید ناگهانی پسوریازیس التهابی گسترده و شدید باید با ایده مشکوک بودن به HIV مورد بررسی قرار گیرد و این موضوع به تجزیه و تحلیل سرولوژیکی نیاز دارد. در بیماران مبتلا به HIV، اثربخشی قابل ملاحظه ای از این داروهای ضد ویروسی بدین معنی است که فرم های بالینی کلاسیک به علت بهبود وضعیت ایمنی در این بیماران غالب است.

کادر ۱ ویژگی های ویروس نقص ایمنی بدن (HIV) مرتبط با پسوریازیس

بیماران مبتلا به HIV مثبت با انواع مختلف اسپوندیلوآرتروپاتی مواجه هستند که در بین انها موارد ابتلای شدید مفصلی با تخریب مفصلی مشاهده می شود. آنها همچنین با ابتلای ناخن و ضایعات پالموپلانتار مرتبط مواجه هستند. درگیری مفصلی در بیماران مبتلا به پسوریازیس و عفونت HN تهاجمی است و شیوع بیشتری دارد و به صورت بالینی میزان بالاتری نسبت به بیماران با HIV منفی دارد. بر خلاف بیماری Reiter، ابتلای sacroiliac در میان این بیماران امری نادر است. لذا شیوع بیماری ریتر در بیماران مبتلا به HIV مثبت بیشتر از افراد سالم می باشد. ^۱

بیماری REITER

سندروم Reiter نشان دهنده دشواری تشخیص افتراقی در بیماران HIV مثبت است، و این مورد بنا به ابتلای شدید مفصلی و مورفولوژی متنوع ضایعات می باشد که ممکن است در بیماران مبتلا به پسوریازیس ایجاد شود (شکل های ۸ تا ۱۰).

تشخیص بیماری Reiter با شاخص سه گانه polyarrhythis، urethritis، و conjunctivitis همراه با ضایعات پوستی پسوریازیس معمولی تبیین می شود.

این بیماری بیشتر در میان مردان جوان شیوع دارد و ارتباط با HLA-B27 یک یافته مشخص است که بین تقریبا ۸۰٪ تا ۹۰٪ از بیماران وجود دارد. بیماران دارای این ارتباط معمولا با بیماری جدی مواجه هستند.

در نمونه های متداول این بیماری، قسمت هایی از ضایعات درشت و پوسچولار در کف دست و پا ظاهر می شود. در طول دوره، ضایعات تلفیقی، با تبدیل به اثر زخم و هایپرکراتوزیس مشاهده می شود.

همچنین معمولا ابتلای تنه در شکل circinate balanitis و ابتلای ناخن مشاهده می شود. اگرچه تا حدودی ممکن است سطح Extensor اندام و پوست سر نیز تحت تأثیر قرار گیرد. با این وجود، با تشخیص بالینی ضایعات پسوریازیس، تشخیص بهتر به حضور بیشتر عناصر سه گانه نیاز دارد. به نظر می رسد یک ارتباط نزدیکی میان “آرتریت پسوریازیس” و “سندرم ریتر” وجود دارد. ^۲ ارتباط با HIV در میان افرادی است که مبتلا به پسوریازیس هستند بیشترمی باشد.

Pityriasis rubra pilaris (PRP) که پسوریازیس فولیکولار نیز نامیده می شود، یک بیماری نادر است که به واسطه ظهور پاپول های هیرکرتواتیک فولیکولیک بر پایه اریتماتوز مشخص می شود. ضایعات نشان دهنده گرایش مشخصی از تلفیق، گسترش دادن به یک مسیر کادو و ترک جزایر بدون ابتلا می باشد. ابتلای کف دست و پا نیز اغلب در فرم کراتووتراما قرمز مایل به نارنجی با ظاهر واکس خورده رخ می دهد. گسترش درجات مختلف اریترودرما مشخصه این بیماری است. اغلب موارد PRP به ان منتهی می شوند، هر چند موارد فامیلی گاه به گاه اتفاق می افتد.

محیطی مختلف از جمله عواملی همچون عفونت، خصوصا HIV، پیشنهاد شده است. Pityriasis rubra pilaris به پنج دسته تقسیم می شوند: بسته به سن، مدت زمان و نوع ابتلای پوستی. دسته ششم برای شکل PRP مرتبط با عفونت HIV پیشنهاد شده است (شکل های ۱۱ و ۱۲).

درمان پسوریازیس در بیماران مبتلا به HIV

پسوریازیس با حداقل فرکانس نامنظم در افراد مبتلا به عفونت HIV رخ می دهد. درمان پسوریازیس در بیماری هپاتیت B از نظر پاتوژنز و درمان به دلیل زمینه ای از تنظیمات سیستم ایمنی بدن، مورد توجه می باشد. این بیماری یک پارادوکس است چرا که در حالی که داروهایی که لنفوسیت های T را هدف قرار می دهند در درمان پسوریازیس موثر هستند، این بیماری باید توسط عفونت HIV تشدید شود.

پسوریازیس وابسته به داخل وریدی (IV) اغلب به درمان های سنتی مقاوم است. درمان این بیماری چالش برانگیز بوده و به بررسی دقیقی نیاز دارد و باید بر حسب بیماران و مبتنی بر شدت بیماری و ورودی دریافتی از یک متخصص بیماری عفونی مورد بررسی واقع شود. نظارت نزدیک برای موارد بالقوه احتمالی ضروری می باشد. ^۳

پسوریازیس توام با بیماری HIV ممکن است خفیف، متوسط ​​یا شدید باشد. درمان های استاندارد و زیدوودین در مدیریت موثر هستند. به نظر می رسد که زنده ماندن به طور معنی داری تحت تاثیر بیماری پسوریازیس یا درمان آن نباشد. به نظر می رسد درمان با Zidovudine در دوز ۱۲۰۰ میلی گرم در روز در درمان پسوریازیس مرتبط با HIV مفید است، هرچند بازگشت در دوره های طولانی رخ داده و آرتریت مرتبط با آن بهبود نیافته است.

طلای خوراکی در بیمارانی که تحت درمان آرتریت روماتوئید غیرفعال با عفونت اچ آی وی قرار دارند، که در مورد انها تعداد CD4 در طی درمان طلای خوراکی، افزایش قابل توجه و پایدار سلول های CD4 را نشان می دهد.

بیماری خفیف تا متوسط: درمان موضعی اولین درمان توصیه شده می باشد.

می توان UVB را به عنوان خط دوم درمان در نظر گرفت.

بیماری متوسط ​​تا شدید: فتوتراپی، انتخاب اول درمانی می باشد که توصیه شده است. رتینوئید خوراکی ممکن است به عنوان درمان خط دوم استفاده شود.

بیماری مقاوم، شدید: سیکلوسپورین، متوترکسات، هیدروکسی اوره و مهارکننده های فاکتور نکروز تومور ممکن است در نظر گرفته شود و با احتیاط بسیار مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که گزارش شده است که ضایعات پوستی بیماران مبتلا به پسوریازیس مرتبط با ایدز مقاوم به درمان با زیدووودین خوراکی رفع شده اند، ممکن است این دارو در موارد پسوریازیس مرتبط با ایدز مقاوم به رتینوئید در نظر گرفته شود، در حالی که مصرف فوتوکیموتراپی متوترکسات، سیکلوسپورین و پسورال (خوراکی یا موضعی) (PUVA) ممنوع است.