تشخیص پسوریازیس اساسا به جز در مواردی مانند پسوریازیس اریتودرمی، پسوریازیس پوسچولار هنگامی که آنها برای اولین بار ظاهر می شوند بالینی است. پسوریازیس خطی و پسوریازیس با پلاک مداوم، اگر ویژگی های کلاسیک پسوریازیس از بین بروند، جز چالش های تشخیصی متداول هستند. در چنین شرایطی، برای تشخیص و رد تشخیص افتراقی، انجام بیوپسی ضروری است. به طور گسترده، تحقیقات در مورد پسوریازیس فقط در شرایط زیر مورد نیاز است:
- برای جلوگیری از عفونت به عنوان یک علت پسوریازیس
- برای ارزیابی فعالیت بیماری
- برای ارزیابی میزان و نوع آلودگی در آرتریت پسوریاتیک (PA)
- به منظور بررسی هم زمانی و ابتلای سیستمیک
- برای ارزیابی وضعیت کلی بیمار در هنگام بروز بیماری حاد مانند پسوریازیس اریترودرمیک، پسوریازیس پوسچولار
- به منظور ارزیابی شرایط بیمار برای درمان خاص
- ارزیابی دارو درمانی
- برای پیش بینی بیماری.
تحقیقات پایه در تمام بیماران مبتلا به پسوریازیس بالای ۴۰ سال شامل موارد ذیل خواهد بود:
- همه بیماران باید فشار خون خود و شاخص توده بدنی (BMI) را بررسی و ثبت کنند.
– شمارش کامل خون از جمله تعداد کل (TC)، تعداد تمایز (DC)، میزان رسوب اریتروسیت (ESR)، هموگلوبین (Hb)، گلبول های قرمز خون (RBC) و پلاکت ها
– قند خون ناشتا و غیر ناشتا
– پروفایل چربی
– آزمایش عملکرد کبدی (LFT)
– اسید اوریک
– عامل روماتوئید (RA)
– آنتی بادی ضد انسدادی (ANA)
– تست عملکرد کلیه شامل تجزیه ادرار.
به منظور پیشگیری از عفونت به عنوان یک عامل پسوریازیس
کشت سواب گلو، تست ESR و ضد استرپتولیسین O (ASO) در کودکان مبتلا به پسوریازیس گوتات مفید خواهد بود.
برای ارزیابی فعالیت بیماری
- نشانگر فعال سازی نوتروفیل: الاستاز، لاکتوفرین و پراکسیداسیون لیپید.
- نشانگرهای آنتی اکسیدانی اندوژنز: ظرفیت بالقوه آنتی اکسیدان (TAC)، انتقال دهنده، سرولوپلاسمین، آلفا ۱-آنتی تریپسین و آلفا ۲-ماگروگلوبولین.
- نشانگرهای التهاب: سیستم های آنتی پروتیز و فیبرینوژن، میزان رسوب دهی اریتروسیت، پروتئین واکنش پذیر (CRP)C ، هاپتوگلوبین، مکمل C3 و
این نشانگرها در مقایسه با پسوریازیس غیر فعال نشان دهنده مقادیر افزایش یافته در پسوریازیس فعال است. اکثر این موارد اساسا برای هدف پژوهشی انجام می گیرد.
بررسی میزان و نوع آسیب در آرتریت روماتوئید
اسکن با اشعه ایکس مفصلی متاستاتیک (CT) و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI)، سونوگرافی (USG)، مطالعات تصویربرداری هسته ای برای ارزیابی نوع و میزان دخالت ضروری می باشد.
به ویژه، CT اسکن در شناسایی ضایعات التهابی، حتی در زمانی که در حالت کنونی بیماری دژنراتیو وجود داشته باشد مفید است؛ در نشان دادن سطوح مفصلی استخوان به روش دقیق؛ و در بعضی موارد از sacroiliitis، به وضوح نشان دهنده تغییرات فرساینده است که می تواند با رادیوگرافی دوگانه یا منفی به نظر برسد.
یافته های مربوط به MRI حساس ترین و خاص ترین موارد برای sacroiliitis و برای سایر تغییرات در اسکلت محوری و در دست و پا هستند. با استفاده از MRI، ممکن است فاز اولیه التهابی enthesitis قبل از رشد فرسایش شناسایی شود، همانطور که در رادیوگرافی دیده می شود. MRI می تواند فرسایش زودهنگام قشر، گرانولاسیون بافت التهابی و ادمای مغز استخوان را نشان دهد.
سونوگرافی برای ارزیابی میزان بیماری مفید است، اما روش انتخابی جهت بررسی میزان ابتلای استخوان در آرتریت پسوریاتیک (PA) نیست. Scintigraphy کل بدن نشان دهنده توزیع بیماری مفصلی فعال است. جذب غیر اشباع رادیوتراپی جلوتر از یافته های رادیوگرافی می باشد.
ظاهر رادیوگرافی PA می تواند شبیه به RA باشد. ویژگی های متمایز PA در جدول ۱ ذکر شده است.
به منظور بررسی هم زمانی و ابتلای سیستمی
همه بیماران باید فشار خون خود را اندازه گیری کنند و BMI را خوانده و ثبت کنند. تحقیقات زیر باید در همه بیماران مبتلا به پسوریازیس انجام شود چرا که ممکن است به ما در تشخیص ابتلای سیستمیک کمک کند.
- شمارش کامل خون از جمله TC، DC، ESR، Hb، RBC کل و پلاکتها
- قند خون ناشتا و غیر ناشتا
- پروفایل چربی
- آزمایش عملکرد کبد
- اسید اوریک
- RAFactor
- ANA
- تست عملکرد کلیه شامل تجزیه و تحلیل ادرار.
تحقیقات در طول مراحل حاد
تست های انجام شده در بیماران مبتلا به اریترودرما:
- هموگرام کامل: Hb، TC، DC، ESR
- اسمیر محیطی
- حرکت خون مخفی
- اشعه ایکس قفسه سینه، الکتروکاردیوگرام (ECG)
- سونوگرافی شکم
- الکترولیت های سرم، کراتینین
- لاکتات دهیدروژناز (LDH)
- آزمایش عملکرد کبدی شامل بیلی روبین و سطح پروتئین
- قند خون
- گاما گلوبولین، ایمونوگلوبولین E (IgE)
- بیوپسی گره لنفاوی باید در موارد طولانی یا موارد ریکاوری اریترودرما در نظر گرفته شود.
- یافته های آزمایشگاهی: پانل پاتوژن گوارشی (GPP)
- کشت چرک ارگانیسم ها را تولید نمی کند
- ممکن است لیمفونیا مطلق در شروع وجود داشته باشد
- به سرعت با لکوسیتوزیس پلی مرفون هسته ای دنبال می شود
- ESR معمولا افزایش می یابد
- آلبومین، روی و کلسیم پلاسما ممکن است غیرطبیعی باشد
- آنزیم های کبدی ممکن است افزایش یابد.
برای ارزیابی بیمار برای ارائه درمان خاص
قبل از شروع مصرف هر نوع داروی ضد فشار خون از جمله بیولوژیک، رفع سل و سایر عفونت ها اجباری است.
- شمارش کامل خونی برای همه بیماران برای شروع داروهای ضد فشار خون
- تست عملکرد کلیه (RFT) و LFT برای متوترکسات
- تست عملکرد کلیه برای سیکلوسپورین همراه با حفظ فشار خون
- مشخصات لیپید و LFT در مورد رتینوئید درمانی.
ارزیابی درمان دارویی
در حالی که بیمار مبتلا مصرف یک دارو مانند متوترکسات یا عامل بیولوژیکی را اغاز می کند، پروتکل های خاصی در هنگام بررسی بیماران وجود دارد. اینها باید دقیق مورد توجه قرار گیرند و نتایج به طور صحیح تفسیر شود.
متوترکسات
ارزیابی پریمکتروکسات:
- شمارش کامل خون با تعداد تمایز و پلاکت
- نیتروژن اوره خون و کراتینین سرم
- آزمایش ادرار
- آزمایش های عملکرد کبدی شامل سرم بیلی روبین
- اشعه ایکس از قفسه سینه (اگر در ۶ ماه گذشته گرفته نشده باشد)
- هر ۲ هفته تا ۶ هفته بعد از هر ۲ ماه تکرار کنید. اشعه ایکس یک بار در سال تکرار می شود
- بیوپسی کبدی
- پیشگیری از بیوپسی کبدی در بیماران الکلی توصیه می شود.
در طی درمان اگر افزایش مستمر ترانس آمیناز آسپارتات (AST) و افزایش پپتید پرولاژان نوع III (PIIINP) بالاتر از ۱۰ میکروگرم در لیتر در سه نمونه در یک سال یا پس از دوز تجمعی ۱٫۵ گرم متوترکسات بود، انجام بیوپسی کبد پیشنهاد می شود.
عوامل زیستی
آزمایشات غربالگری توصیه شده قبل از شروع etanercept معمولا شامل شمارش کامل خون، آنزیم های کبدی، کراتینین سرم، تجزیه ادرار، آزمایش حاملگی، در صورت وجود (ادرار یا سرم)، ویروس هپاتیت B (HBV) / ویروس هپاتیت C (HCV) و ویروس نقص ایمنی بدن انسان (HIV) می باشد.
غربالگری سل ریوی شامل اشعه ایکس قفسه سینه و آزمایش داخل بینی پوست Mantoux یا آزمون خون QuantiFERON-TB است. پروتکل زیر می تواند برای نظارت بر بیماران در درمان های بیولوژیکی پیگیری شود:
- غربالگری سالانه برای سل: آزمون Mantoux، گزینه های سونوگرافی اشعه ایکس شامل آزمون خون QuantiFERON-TB
- تعداد CD4 + لنفوسیت T هر ۲ هفته برای alefacept
- پانل متابولیک کامل با LFT برای هر تزریق infliximab و با هر نشانه ای از آسیب کبدی
- شمارش کامل خون و پانل متابولیک در هر ۳ تا ۶ ماه در تمام روش های درمانی بیولوژیک
- آزمایش هپاتیت و تست HIV زمانی که عوامل ریسک در تمام درمان های بیولوژیک وجود دارند
- اجتناب از همه واکسن های زنده و تضعیف شده
ممکن است بررسی میزان لنفوسیت های CD4 در صورت گسترش عفونت فرصت طلب بر روی هر نوع داروی ضد قارچی ایمنی انجام شود.
به منظور ارزیابی پیش بینی
با پیشرفت در زمینه ژنتیک، بسیاری از آنتی ژن های لکوستیک انسانی (HLA) و غیر HLA وجود دارد که با نتیجه خاص بیماری و پاسخ درمان مرتبط هستند.
در زیر برخی از موارد مرتبط مستند شده است.
تشخیص این موارد کمک خواهد کرد که بتوانیم بیمار را به نحوی بهتر مدیریت کنیم.
- HLA B27 در پسوریازیس ارثی مادرزادی، که علت اریترودرمایی ایجاد نشده است.
- HLA-B27- دخالت ستون فقرات
- HLA-B38, B39، پلی آرتریت محیطی
- HLA-B39، HLA-B27 در حضور HLA-DR7 و HLA-DQw3- افزایش خطر پیشرفت بیماری
- HLA-B22-محافظ در برابر پیشرفت بیماری
- HLA-Cw6 و HLA-DRB1 * 07 برای آرتریت با شدت کمتر
- زنجیره I کلاس MHC – آنتی ژن A مرتبط با (MICA) – با واریانت مثبت برای A9 – دارای احتمال مثبت ۶۰٪ در گسترش PA
- MICA – واریانت منفی برای A9 – ۷۰٪ احتمال برای عدم گسترش
خلاصه
پسوریازیس همیشه به طور کلینیکی با نیاز به بیوپسی تنها بر روی برخی از علائم بالینی که در انها شبیه سازهای نزدیکی مورد نیاز است، تشخیص داده می شود. بررسی ها به واسطه حذف موارد ارتباطی، عوارض و برنامه ریزی درمانی و پیگیری انجام می شود.
درمان جدید پسوریازیس
پسوریازیس باعث ایجاد نگرانی در بیمار، والدین و پزشک می شود. یک درمان موثر از طریق مشاوره با بیمار و والدین آغاز می شود. تعدادی از گزینه های درمانی مختلف برای پسوریازیس وجود دارد. به طور معمول عوامل موضعی برای بیماری های خفیف، فتوتراپی برای بیماری متوسط و عوامل سیستمیک برای بیماری شدید استفاده می شود. ۱ بر اساس اینکه آیا بیمار یک کودک، نوجوان یا بزرگسال است، گزینه های درمانی موجود، مزایا و معایب دارو پیشنهاد شده و نتایج مختلفی در پی دارد که باید توضیح داده شود. مهمتر از همه، ماهیت تکراری بیماری باید شرح داده شود. این بخش درمان عناوین زیر را مورد بررسی قرار می دهد:
- نشانه شناختی
- موضعی
- فتوتراپی
- درمان سیستمیک
- عوامل بیولوژیک و دیگر عوامل
- درمان با توجه به محل / نوع
- اریترودرما
- آرتروپاتی
- درمان پسوریازیس در جمعیت خاص
- پسوریازیس کودکان
درمان بر اساس نشانه ها
خارش که شایع ترین علامت است، باید آنتی هیستامین را با توجه به سن بیمار، طبیعت شغلی و دیگر عوامل مانند شرایط سیستمیک مرتبط مورد توجه قرار داد.
در صورت آرتروپاتی، درد برای علائم بیماری بسیار جدی است که به صورت جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد.
بیماران مبتلا به پسوریازیس گوتات، اریتروماتیک یا پوسچورال ممکن است به بخش اورژانس مراجعه کنند. در هر یک از این موارد بازسازی عملکرد مانع پوستی مهم ترین دغدغه خواهد بود. ساده ترین درمان پسوریازیس، آفتاب روزانه، حمام دریا، مرطوب کننده های موضعی و آرامش است. مرطوب کننده ها مانند ژله پترولاتوم مفید هستند. استفاده روزانه از کرم مرطوب کننده و اعمال ان روی ناحیه آسیب دیده روشی ارزان و موفقیت آمیز در درمان پسوریازیس است. اعمال کرم بلافاصله پس از حمام یا دوش در به حداقل رساندن خارش و حساسیت کمک می کند.
درمان موضعی
برای اکثر بیماران، نقطه تصمیم اولیه درمانی پیرامون درمان موضعی و سیستمیک خواهد بود. با این حال، حتی بیماران مبتلا به نوع سیستمیک به احتمال زیاد به برخی عوامل موضعی نیاز دارند. درمان موضعی ممکن است تسکین علائم بوده و موجب کاهش دوز مورد نیاز از داروهای سیستمیک شود و حتی ممکن است برای بعضی از بیماران از نظر روانشناختی، پاک سازی را در پی داشته باشد.
درمان موضعی روش درمانی اصلی برای بیماری ملایم یا موضعی با شاخص شدت بیماری پسوریازیس (P ASI) کمتر از ۱۰ یا دخالت سطح BSA (BSA) کمتر از ۲۰٪ است.
نرم کننده ها، مرطوب کننده ها، کراتولیتیک، قارچ، آنترالین، استروئید موضعی، آنالوگ های ویتامین D، مهارکننده های کلسینیرین و رتینوئید ها آماده سازی های موضعی مختلف هستند.
مطب شخصی دکتر علی تارات بر اساس الگو گیری از آخرین تکنولوژی های روز دنیا و رعایت استانداردهای جهان در زمینه انواع روشهای رایج تجویز اکسیژن – اوزن طبی در خدمت شما عزیزان است.
<