اوزون‌درمانی در ۶۵ بیمار مبتلا به فیبرومیالژیا

چکیده : فیبرومیالژیا اختلال مزمنی است که همراه با نشانه های بسیار پیچیده ای میباشد. اگرچه دردِ-ژنرالیزه نشانه اصلی این بیماری در نظر گرفته میشود، نشانه های بسیار دیگری خصوصا  خواب غیرفعال ، خستگی مزمن ، اضطراب ، و علایم افسردگی نیز نقش موثری در تعیین شدت ناتوانی ناشی از این بیماری ایفا میکنند. اوزون درمانی که برای درمان طیف وسیعی از بیماری ها استفاده میشود ، تصور میشود که مخصوصا برای بیماری های مزمن میتواند مفید واقع شود. انتظار میرود این روش از طریق اعمال یک تنش اکسایشی خفیف، گذرا و کنترل شده باعث افزایش پاسخ سیستم آنتی اکسیدانی و تعدیل سیستم ایمنی شود. با توجه به وجود این مکانیسم های عمل ، فرض میشود که اوزون درمانی در کنترل فیبرومیالژیا میتواند مفید باشد در حالی که روش های درمانی حال حاضر غالبا ناکارامد هستند.

مقدمه

همچنین پاتولوژی فیبرومیالژیا نیز پیچیده میباشد و به نظر میرسد هر دو فاکتور ژنتیک و عوامل محیطی در پاتوفیزیولوژی این بیماری دخیل هستند. شواهد حاکی از آن است که تنش اکسایشی (استرس اکسیداتیو) در فیبرومیالژیا افزایش میابد. اگرچه هنوز این مساله شفاف نیست که این افزایش نقش علّی برای بیماری دارد یا نتیجه‌ای ثانویه به شرایط نامناسب بیمار میباشد. با توجه به ظرفیت اوزون برای کنترل تنش اکسایشی، تجویز آن در دوزهای درمانی مشخص توجه زیادی را در دهه‌های اخیر به خود جلب کرده است. اولین استفاده از اوزون به عنوان ضدعفونی کننده در اتاق های عمل به منظور ضدعفونی کردن وسایل جراحی به سال ۱۸۵۶ یعنی تنها ۱۶ سال پس از کشف آن باز میگردد. پس از آن در سال ۱۸۹۲ مقاله‌ای منتشر شد که استفاده از اوزون برای درمان توبرکلوزیس را توضیح میداد. در طول جنگ جهانی اول از اوزون به عنوان درمان برای زخم سربازان، سرمازدگی پاها و مسمومیت با گازهای سمّی استفاده می‌شده است. با توجه به اثر ایذایی اوزون بر مجاری تنفسی عارضه جانبی دیگری به جز سرفه در اثر استنشاق تصادفی این ماده حاصل نشده است. شیوه‌های درمانی متفاوتی برای اعمال ترکیب دارویی اوزون بر بدن وجود دارد که متناسب با بیماری است از جمله زیرجلدی ، عضلانی، تزریق مفصلی، دمیده شدن (واژینال ، رحمی ، مقعدی ، مجاری ادراری و مفاصل) ، موضعی ، هیدروپینیک، اتوهمواینفیوژن ماژور و مینور. ‌اوزون یک مولکول ناپایدار است که به وسیله واکنش‌های اکسایشی یک تنش اکسایشی کنترل شده و گذرا را ایجاد میکند که باعث تحریک سیستم اکسایشی درون سلولی میشود.