پسوریازیس یک اختلال التهابی مزمن پوستی از نوع واسطه گری سلول T است که در حدود ۳.۵٪ از جمعیت دیده می شود.۱ یک سوم موارد پسوریازیس مورد مطالعه در مرکز پوست در گروه سنی کودکان دیده می شود. ۲ پسوریازیس یک بیماری التهابی مادام العمر پوستی است که می تواند به اشکال مختلف و به طور گسترده ای بروز یابد، اما با ویژگی های رایج اریتم، ضخیم شدن پوست و پوسته پوسته شدن شناخته می شود. تشخیص معمولا توسط هر متخصص آموزش دیده بالقوه انجام می شود. علیرغم تحقیقات قابل توجه انجام گرفته در زمینه علل آن، هنوز نشانه های ژنتیکی و بیوشیمیایی قطعی برای پسوریازیس وجود ندارد و همچنان به طور عمده بر اساس اثرات پوستی تشخیص داده می شود. تاثیر آن بر یک بیمار نه تنها به درصد سطح بدن در ضایعات، بلکه به محل آنها بستگی دارد. درگیر شدن دست ها، پاها، پوست سر و ناحیه تناسلی می تواند تأثیر نامطلوبی بر کیفیت زندگی و ایجاد ناتوانی داشته باشد. علاوه بر این، در یک زیرمجموعه قابل توجهی از بیماران پسوریازیس، روند بیماری شامل آسیب پیشرونده به مفاصل می شود. علاوه بر این، مطالعات بالینی به طور فزاینده ای نشان دهنده ارتباطات پسوریازیس و درمان آن با بسیاری از بیماری های سیستمیک است. اگرچه ایجاد علیت در این انجمن ها مشکل ساز است، اما این انجمن ها پیامدهای فوری تشخیصی و ازون(ازن-اوزون-اوزن) و ارائه می دهند.
تشخیص موقتی و مدیریت مناسب می تواند نه تنها پیشرفت را متوقف سازد، بلکه همچنین موجب کاهش بار روانی و اجتماعی ناشی از این بیماری می شود. به این ترتیب، مقابله با حالات مخرب و تبدیل آن به یک سندرم متابولیک نیاز به درمان گسترده دارد و می تواند علائم را به خوبی از بین ببرد. این کتاب تقریبا تمام جنبه های پسوریازیس کودکان را شامل فرم بالینی نادر مانند پسوریازیس ارثی مادرزادی بررسی نموده و آخرین بروز رسانی را به ویژه در مورد روش های اتوپاتوژنز و درمان ارائه می دهد. در هنگام بحث در مورد این مسائل، رویکرد مبتنی بر شواهد ارائه شده است. در سراسر جهان آگاهی در حال افزایش است که پسوریازیس امری فراتر از “اختلال عمیق پوستی ” است و در حال حاضر به عنوان یک بیماری سیستمیک در حال ظهور می باشد. این تلاش برای تأکید بر نقش التهاب به عنوان عامل اصلی، منجر به اختلال عملکرد چندگانه می شود. به طور مشابه، مفهوم “مارس پسوریاتیکی” نیز از بین رفته است، هرچند هنوز شکل نگرفته است. در نهایت خواننده قبول خواهد کرد که رویکرد جامع، از جمله آموزش، درمان تهاجمی در هر کجا که لازم باشد همراه با حمایت روان شناختی در قالب همدلی، به جای همدردی، همه آن چیزی است که برای مراقبت از بیماران مبتلا به پسوریازیس مورد نیاز است. هدف اصلی درمان باید کاهش بار بیماری در طول زمان با کمک به کنترل علائم، کمک به بیمار در مقابله با ماهیت مزمن بیماری، محدود کردن عواقب روحی و روانی و جلوگیری از عوارض سیستماتیک و همراهی توام باشد.
<